Sensizlik Anatomisi Şiiri - Nihat Taşdemir

Mısralarım, ağlıyor bu gece.
Seni anmadım, yazmadım diye.
Yalandı aslında ağlayan benim,
Yine seni hatırladım diye.

Yüreğin zindan olmuş bana.
Gururun, kapımda gardiyan.
Yensen şu kuru inadı da,
Götürsen beni, buralardan.

Payıma düşeni aldım, korkma!
Senden bana kalan sensizlik.
Umutlarım gece gibi karanlık,
Can yoldaşım şimdi, sessizlik.

Gözlerimde fer arama boşuna.
Son parıltıyı da sen söndürdün.
Yüreğimde sevgi var sanma.
Can çekişirken avucumda
Onu da öldürdün.

Bir gonca gülün vardı odamda.
Bir de, bir de kokun sinmişti yatağıma
Bunu da çok görüyorsan bana
Yak bu şehri!
İçinde ben olsam da.

Ayrılığın bu denli acıtacağını bilmezdim.
Geceler uzundur biliyorum amma,
Sabahın gelmeyeceğini,
Sabahın hiç gelmeyeceğini,
Aklımın ucundan bile geçirmezdim.

Meğer güneşim de senmişsin.
Sabahın ilk saatlerinde,
Penceremden odama dolan da sen.
Fecir vakti kızıla boyanmış,
Karanlıkta gölgemmişsin.

Haklısın aslında! Suç, benimdi...
Aşkı ben kitaplarsan öğrendim.
Şöyle adam akıllı geçip de karşına
“Seni Seviyorum” bile diyemedim

Şimdi, şimdi tek bir gıdam var.
Adı mı? UMUT.
Öğlenden öğlene azığım; bir tas UMUT
Acıktığımda sayıklarım hep,
Unut onu, unut, unut, unut! ..

Yorgun Yalnızlıklar isimli kitabımdan