Tek kıskandığım insandı o Amata. Kaybetmekten tek korktuğum. Ne zaman gitmeye yeltense,küçük bir çocuk gibi gözlerimi sımsıkı kapatırdım. Sanırdı ki,şahit olmamak için gidişine kapanırdı o gözler. Lakin sevmezdi karşısında birisinin ağlamasını bilirdim. Görmesin dedim ağladığımı,görmesin ve bitmesin sevgisi. Bitmesin ve gitmesin.
Gitti. Neden inan ki bilmiyorum. Halbuki için için çok ağlamıştım da,hiçbir zaman ağlamamıştım karşısında. Neydi sebep? Neydi kalbimin kapılarını yüzüme vurarak,bu gidişinin sebebi? İnan ki hiç bilmiyorum Amata.
Aslına bakarsan,o da bilmiyor biliyor musun? Fedakarlıklarımı,ağrıyan yanlarımı,onsuz nefes alamadığımı,ona olan kıskançlığımdan gözlerimle bile düşman olduğumu,hiç mi hiç bilmiyor Amata.
Yok ağlamıyorum. Ağlayamayacağımda. Kalan son birkaç parça eşyası var gardolapta. Olur ya onları almak için habersiz çıkar gelir diye,ağlamıyorum ben gittiği günden beri. Görmesin diye. Görmesin ve sevgisi bitmesin diye…
Tamamını Oku
teşekkür ederim ablacım...
kaleme sağlık anlamlı olmuş
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta