Sensizlik... Amata Part10

Tek kıskandığım insandı o Amata. Kaybetmekten tek korktuğum. Ne zaman gitmeye yeltense,küçük bir çocuk gibi gözlerimi sımsıkı kapatırdım. Sanırdı ki,şahit olmamak için gidişine kapanırdı o gözler. Lakin sevmezdi karşısında birisinin ağlamasını bilirdim. Görmesin dedim ağladığımı,görmesin ve bitmesin sevgisi. Bitmesin ve gitmesin.

Gitti. Neden inan ki bilmiyorum. Halbuki için için çok ağlamıştım da,hiçbir zaman ağlamamıştım karşısında. Neydi sebep? Neydi kalbimin kapılarını yüzüme vurarak,bu gidişinin sebebi? İnan ki hiç bilmiyorum Amata.

Aslına bakarsan,o da bilmiyor biliyor musun? Fedakarlıklarımı,ağrıyan yanlarımı,onsuz nefes alamadığımı,ona olan kıskançlığımdan gözlerimle bile düşman olduğumu,hiç mi hiç bilmiyor Amata.

Yok ağlamıyorum. Ağlayamayacağımda. Kalan son birkaç parça eşyası var gardolapta. Olur ya onları almak için habersiz çıkar gelir diye,ağlamıyorum ben gittiği günden beri. Görmesin diye. Görmesin ve sevgisi bitmesin diye…

Ama kalbim çok ağrıyor be Amata. Onun bu gidişi beni darmadağın ediyor.

Ve sen;
Kalbimin ağrıyan tarafı;
Günden güne azalıyor yüreğimdeki kanama. Ama iyileşemiyorum bir türlü. Ne zaman gidişin gelse aklıma, tedaviye yanıt vermeyen bir yara olarak duruyorsun hala en içimde,kalbimde…
Sensizlik öldürmüyor belki,
Ama bilesin ki,güldürmüyor da sevgili…