Sensizlik Şiiri - Kader Budur

Sensizliktir benim anlamsızlığım
Bilirmisin nasıl olur günlerim gecelerim
Sensizlik bazen bir volkandır
İçimde patlar ve dökülür kinim

Sensizlik boş evde yankılan sesimdir
Bağırırım avazım çıktığı kadar sana
Çarpar durur bu tis sesim duvarlara
Derken yansır bir ayanadan tekrar bana

Sensizlik bomboş bir tualdir
Çizemem ne kadar kötü olduğunu insanlara
Yarınlarım yoktur hayal kuramam
Düşünüp taşınsamda sensizliğin resmini yapamam

Sensizlik bir kanyondur
Bakarsın tepesinden boşluğa
Okadar yüksektirki atlayamazsın
Ne içine düşer
Nede kendini kurtarırsın