Sensizlik Şiiri - Alper Tunga KARAKOÇ

Dün gece karanlığın içinden sensizlik fışkırıyordu
Yüreğimi dağlayan sessizlik acımasızca büyüyor
Ölüm; ölümse aklımdan bir an olsun çıkmıyordu
Hasrettim derin uykuya, gözlerim acıdan yanıyordu

Bella ince belli ince elliydi,durmadan beni anıyordu
Senden başka herkes her gece beni arıyordu
Ben’se durmadan sefalet içinde seni arayarak
İçimdeki kız çocuğuyla,can çekişiyorduk ağlayarak
Bulamıyordum bir çare, başım iki elimin arasında

Eylül aşk kokuyordu, bense yaramaz bir çocuk
Yorulmuştum, dizlerim artık isyan ediyordu
Akıl hastanesinden, sanki biraz önce kaçmıştım
İnsanlar hayretle korkuyla bana bakıyordu
Bu aşk beni her geçen gün yoldan çıkartıyordu

Eski çok eski bir türkü dilimden düşmüyor
Ağzımdan kan damlıyordu, boğuluyordum
Görmüyor, anlamıyor hissetmiyordun
Korkma diye bağırıyordu can yoldaşım
Güçlü ol her şey olacağına varır, vazgeç diyordu
Vazgeçmem gerektiği de, korktuğum da doğruydu..!

Alper Tunga Karakoç