Sensizlik Şiiri - Tuncay Dülgar

seni özledim!
aylardır yağmuru görmemiş toprak gibi
sana susadım, sensizlikten çatladım
sensiz o kadar verimsizim ki, yokum!

seni unutmamak, bir zerreni bile!
yokluğumun tek sebebi

seni o kadar özledim ki

benim sevmediğim, senin ise
ağlayarak seyrettiğin aşk flimlerini
gözlerim yaşlı seyrediyorum artık
benim ' hayatta yemem' dediğim
senin ağzını şapırdadatarak yediğin
ıspanağı bile yiyiyorum artık

artık o kadar abarttım ki!
geceleri senin giysilerini giyerek yatıyorum
senin sevdiğin şarkıları mırıldanarak uyanıyorum
artık kahvaltı yapıyorum sen gittiğinden beri
sen yoksun ya, şimdi anlıyorum
seni ne kadar çok sevdiğimi

o kadar senleştim ki!
kendimi hatırlamıyorum artık
senin kullandığın parfümü kullanıyor
senin okuduğun dergiyi okuyorum
senin yokluğunda adete sen oldum

evet! seni ne kadar sevdiğimin farkına varamadım
ya da senin değerinin, benim için ne anlam ifade ettiğinin
ama şimdi! ya şimdi! bir bilsen nasıl pişmanım,
ağlıyorum şimdi bu satırları yazarken

biliyorum ki artık hayatım da sen olmayacaksın
biliyorum ki, ne yaparsam yapayım senden kurtulamayacağım
ben senin yokluğun da, sen olmaya devam ederken
sen benim yokluğumun farkına bile varmayacaksın

ben ise, sadece seni sevmiş ama bunu hissettirememiş
aslın da sadece sana değer vermiş biri olarak,
sensizliği yaşayacağım, ağlayarak