Sensizlik Şiiri - Ömer Faruk Işıker

gündüzler bile karardı sen yokken,
bir ışık, bir umut kalmadı.
kent herşeyi ile sönmüştü,
ve sen yoktun.
yaşlar dinmişti bu şehirde,
oysa toprak hasretti suya,
ben seni bekliyordum,
yani sen yoktun.
duvarlar bile şaşırmıştı.
yürümeye başlamışlardı sen yokken,
hepsi gölgesini yitirmişti sonra,
ve ben seni arıyordum.
dengem yerinde değildi artık,
yürümeye mecalim yoktu bile,
ama yine de arıyordum
ve sen yoktun,
ben seni arıyordum...