Sensizlik Şiiri - Emrah Gürel

Her yeniye başlarken, bir öncekini unutma umudu.
Ta ki unutmaya başlayınca unutuyorum, umudu.
Zaman zaman geri dönmeyi düşlüyorum.
Düşünürken, eskileri yazacak sözcük bulamıyorum.
Bilmiyorum, sarhoş olmak gibi bir lüksüm yok,
Ellerim de boş, yüreğim de.
Teksizliğimi arıyorum şarkılarda, şiirlerde.
Bir kere de aşk diyorum, saf aşk.
Ama sadece demekle kalıyorum.
En sonunda yalnız kalıyorum.
Ne zaman cümle kurmaya kalksam,
Hep çıkmaz sokağa giriyor.
Ayrılığın tadı gitmedi dilimden.
Dar sokakların, geniş kaldırımları hep yanımda.
Bense geceleri yolda yürürüm; değil kaldırımda.
Her yenilgiyle, biraz daha güçleniyorum.
Güçlenirken yavaş yavaş da eriyorum.
Yenilmişliğin en acı yönü de bu.
Düştükçe gururum yükseliyor.
Ben bile beni unutuyorum.
Kördüğüm oldum kendi kendime,
Bulamıyorum çare kendi derdime.
Boşluktayım, düşünüyorum; birden
Düşüyorum dipsiz kuyuya
İnanmazdım senden önce büyüye
Dedim ya saçma konuşuyorum
İşim ne işte durmadan yazıyorum.
Elin elindekinden bana ne
Yeter ki el beni dert yapmasın.
Uzayan yolun,kısalan ömürlü
Hastasıyım.

(26.09.2002.Perşembe.01:10)