Sensizlik Şiiri - Kazım Çetin

Artık sesin gelmiyor odamın kapısından
Artık yüzünü göremiyorum sokaklarda
Ben kimseyi sevemiyorum senden sonra
Ve ben hiç bir kadına bakmadım sen gideli
Şimdi sokaklarda yüzünü arıyorum
Şimdi meyhanelerde adını sayıklıyorum
Ben hergün sensiz yaşamaya çalışıyorum
Kendimi sensizliğe alıştırıyorum
Hiçbirşeyin tadı kalmadı sen gideli
Hiçbirşey beni mutlu edemiyor yokluğunda
Belki de ömrümün sonuna kadar böyle yaşayacağım
Yani sonuçta yaşayacağım sensiz bile
Tabi bunun adına yaşamak denirse

İçimde ufakta olsa bir fidan yeşerteceğim
Az da olsa gelmene dair bir ümit besleyeceğim
Zaten bunlar yaşatacak beni
Ve ben ömrümün sonuna kadar seni seveceğim
Geceleri yıldızlara bakacağım
Gündüzleri resmine
Hergün kadeh kadeh içeceğim yokluğunu
Ben seni unutmadım diye

Sabahları geç kalkıp
Unutmaya çalışacağım beni uyandırmanı
Simav çayına gidip balık tutacağım
Bütün bunları seni unuturum diye yapacağım
Bunun hiç olmayacağını adım gibi bilsem bile

Bil ki heran aklımdasın
Bil ki denediğim halde hiç unutmadım
Ve bil ki ben hala seni seviyorum sensizlikte

Üzerime bana aldığın yağmuluğu giyip
Saatlerce yağmurda dolaşıp dans ediyorum
Bilirsin senden sonraki en büyük tutkumdur yağmur
Yağmurla dinene kadar deliler gibi dans ediyorum
Sonra oda gidiyor beni umursamadan
Tıpkı senin gibi
Bazen bulutlar görünüyorlar seviniyorum
Yağmur gelecek zannediyorum
Saatlerce nehrin kenarında gelmesini bekliyorum
Gelmiyor tıpkı senin gelmediğin gibi
Yağmur yine de geliyor arada sırada da olsa
Sense hiç gelmiyorsun
Ne odamın kapısından sesin geliyor
Ne de sokaklarda senden bir eser var
Sadece anılar var
Onlar da bir tek bende saklılar

Bazen düşünüyorum da ben seni neden sevdim
Senin neyin beni bu kadar etkiledi
Galiba bu sorular aşkı tarif ediyor
Ama yine de keşke seni bu kadar sevmeseydim
O zaman alışırdım sensizliğe
Hiç değilse ömrümü tüketmeye

ANKARA 06/01/2001