Sensizlik Şiiri - Ahmet Kurnaz

Sensizlik, bir çığ gibi düşerken yüreğime,
Her akşam bin defa soludum hasretliğini.
Sesini dinledim rüzgârların, belen tepesinde
bir nefes kokuna, bir ömür verdim.
Ellerimle söktüm de yüreğimden ruhumu,
salınıp gezdiğin yollara serdim.

Gök ekinler misali biçtim sevdamı
Harman harman derdin hasat zamanı.
Uzaktan uzağa umut besledim,
düşlerim dağıldı, yerle bir oldu.
Gölgene, gölge gibi taktığım gönül
ettiğin bu nazdan artık yoruldu.

Bir kartal kanadına astım aşkımı
yıllar ötesinden sana gönderdim.
Yellerin önüne katıp hasreti
başı karlı karlı dağlar aşırdım.
Taş oldu sanırdım yorgun yüreğim
seni nasıl sevdi, bende şaşırdım.

Buruk sevinçleri yaşayamadım bir akşam,
Yıldızlar takamadım siyah saçlarına.
Uykular gözlerimde ateş oldu da
geceler bir türlü güne dönmedi.
Gökte güneş bile söndü her akşam
içime koyduğun ateş sönmedi.

Yollarına yaprak yaprak gül döktüm
ceylân gibi seke seke geçmedin.
bir gece kal dedim, çıkma düşümden,
gitmeyi bir kere kafaya taktın
ne düşümde kaldın, ne de hayalde
Ne kendinden bir tek eser bıraktın.

10 MAYIS 2002/Elbistan