Sensizlik Şiiri - Meltem Albayrak

Yalnızlık çaldı kapımı sensiz kalınca,
İstemesem de girdi hayatımdan içeri;
Önce bir misafir gibi,
Sonra uzandı içime boylu boyunca...
Derken renkler sarardı soldu gözümde,
Parlaktı oysa hepsi özünde...
Vazodaki güller açardı,
Aslında hep senin yüzünde...
Sensizliğin pusu kurduğu vakitler,
Susmadı nispet yaparcasına saatler...
Kulaklarımda çınlıyor haykırışın hâlâ,
Bir çığ gibi düşürdün üzerime yalnızlığı...
İlk defa farkındayım şimdi,
Kavuşmuyor gündüz geceye...
Ve düşünüyorum,
Barışmıyor yaşamak ölümle...
Anlıyorum ki,
Yakışmıyor mutluluk sen yokken içime.
Küskünüm bir sana,
Bir de sensizliğe...