Sensizlik Şiiri - Erdal Ebem

Bu şehir çok sessiz ve sensiz
Işıklar aydınlatmıyor ruhumu,
Zifiri karanlığa bürünmüş her yer,
Işıkları sönmüş tüm sokakların,
Bu şehre sensizlik oturmuş gitmiyor.

Karanlığın esaretindeki kilitli taşlarda,
Sana dair bir iz arıyorum.
Bir işaret, bir ses, bir ışık,
Belki bir kalp bırakmışsındır,
Loş bir sokak lambasının altında,
Belki de kapı arası görümlük bir çift göz,

Seni arıyorum dedim ya aklıma geliyor işte.
Ağlamaklı bir hal kaplıyor bedenimi,
Sıtma nöbetine tutulmuşcasına titriyorum.
Bir ateş var yüreğimin orta yerinde,
Kendime sormaktan korktuğumdan,
Yabancı gözlere soruyorum.
Sordukça sıkılıyorum, sıkıldıkça bunalıyorum.
Elimde değil ki sevgili,
Sensizliğe alışamadım,
Alışılmıyor ki

Yusuf’un kuyusundan da karanlık bu şehir
Gecelerin ürkütücü yanı sensizlikmiş meğer.
Tut ellerimden çekip çıkar,
Etrafta bir hissizlik hakim,
Çatlamış tüm sevdalar susuzluktan.
Senin adın aşk, senin adın sevda,
Bir tek sen lazımsın bu kısrak kuraklığa.

Bu yoksunluk halleri yaramıyor gönlüme,
Hayal dünyam birbirine karışıyor,
Küfredesim geliyor karanlık sokaklara,

Nağmeler bile anlamını yitirmiş,
“Erik dalı gevrektir” oynatmıyor artık,
Şöyle adam akıllı oynayamıyorum,
Oysa ne çok severdim ben bu şarkıyı,
Sensizken oynanmıyor ki.

Şimdi sen burada olacaktın ve tamda karşımda,
Ben şiirler yazıp okuyacaktım gözlerine baka baka,
Olmuyor sevgili olmuyor.
Hayaller yetmiyor seni yaşamaya,
Sen yoksan şehir anlamsız,
Şehir Işıksız,
Şehir neşesiz,
Şehir nağmesiz..
Sen yokken bu şehir,
Şehir değil Sevgili.

Erdal EBEM