Sensizlik Şiiri - Nurcemal Öztürk

Yüreğim kafeste bir kuş misali
Kanat seslerini duyuyorum,çaresiz,
Kulak kabartıyorum çığlıklarına
Yalnızlığı ve sensizliği haykırıyor.

Gemicilerin ufukları gözlediği gibi
Seni gözlüyorum boş yollarda
Ümidimi yitirmedim ve fakat,
Her batan güneş sensizliği getirdi.

Penceremin önündeki erik ağacı
En güzel çiçeklerini açıyor bugünlerde
Dallarında minik minik serçeler
Senin döneceğini muştuluyorlar bir ağızdan.

Dün gece sabahladım yine seni düşünerek
Gözlerini görür gibi oldum,simsiyah gözlerini
İki zeytin tanesi gibi parlıyorlardı ki
Müezzin'in hoş sâdasıyla kendime geldim.

Mecnuna Leyla mı olmak istersin yârim,
Kereme Aslı mı
İstersen Ferhat olup dağ deleyim
Sen Şirin ol kavur yüreğimi.

O kadar çaresiz o kadar sensizim ki
Görseydin,ağlardın halime
Ne dilenciler giyinir benim gibi pejmurde
Ne sokak çocukları dolaşır benim gibi aylak.

Karanlıkta kaldırım taşlarını sayıyorum sekerek
Herbir taş sensiz geçirdiğim bir gün oluyor
Dönüp şöyle bir bakıyorumda;
Yıllar geçmiş görmeyeli ben seni.

Bugün parkta dolaştım,ellerim cebimde
Az ileride bir bankta iki sevgili
Birbirlerine ilân-ı aşk ediyorlardı,imrendim
Sonra seni düşündüm,sonra bizi,ve...

Bir of çektim ta ciğerimin dibinden
Sonra bir sigara yaktım,sonra birtane daha
Dumanında seni gördüm sigaramın,közünde seni
Öylece bitirivermişim bir paketi anlamadan.

Tiryakisi oldum sensizliğin,yokluğunu içiyorum
Ciğerlerime çekiyorum da seni,kendimden geçiyorum
Yanımda olsaydın bukadar sevemezdim belki
İyiki yoksun,gelme,hep orda kal
HOŞÇAKAL.