Sensizlik Şiiri - Kadircan Keskinbora

Sensizliğe hüküm giydiğim gecelerde,
Yüklerim bin umudu ekmeğime,
Lokma lokma
Ama yutulmuyor.

Başım dönüyor, dengemi bulamıyorum,
Bunlara da aldırmıyorum.
Ama, bu kalp ağrısı,
Öldürecek beni...
Koca bir ateş
Yakıyor, göğüs kafesimi
Tutulmuyor.

İçerliyorum ama gidişine değil
Beni sensizliğe mahkum edişine,
Sen olunca ilacı kalp ağrısının,
Sensiz kalmak olmayor.

Bekleye bekleye tüketilen günlerle
Bu çile dolmuyor...