Sensizlik Şiiri - Cem Karadeniz

Sabahlara dek nöbet tutuyor gözlerim
Elektrik direklerinde yalnızlık asılı
ve içimde
Hiç bitmeyen sensizlik acısı
İşte
Yaşam ümidini yitirdi yüreğim
Loş ışıklı ıssız sokaklarda
Kanayan yüreğimle şiir yazıyorum
Erişilmez bir umudun ardından.
Sana haykıramadığım dizeler geçiyor aklımdan
Kulaklarımda yankılanıyor söyleyemiyorum
İsmin dudaklarımda yığılıp kalıyorum.
Nihayet keder sarıyor
Ümitsiz kalbimi
Kuruyacak mı yaşlar gözümde
Islanacak mı daha tek dostum kağıtlar
Lanetliyorum bu kötü kaderimi
Izdıraplar demir atmış yüreğimin limanına
Çaresizim ama umutsuz değilim.
Seviyorum.

Cem K.
1998
İstanbul