Sensizlik.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Tüm denizleri doldurup avuçlarıma, gözlerinin mavi tonunu aradım.
Sonra oturup bir kenara, eski günlerimizi andım.
Sensizlik yürekte yanan köz, nasıl kopartılıp atılabilir ki; can'da can olmus öz.
Hasret uçurumlarından düşmüş adamım, saat misali ayrılık anına takılmış kadranım.
O yüzden sen diye atıyor sol yanım.
Biçare halim, sensizlik ve sessizlik şu anım.

Büyük özlendiğini biliyormusun kalpte
Bir kez baktın mı yüzüme dönüpte.
Beni bir anda silipte, başka yerde aradın mutluluğu.
Berduş hallerime baskalarıyla birlikte güldün.
Oysa ben, aşkınla yanıp, rüzgârda savrulan küldüm.
Ey sevgili, beni anılar sayfasına mahkum edip, ardımdan güldün.

Dost ilinden sesleniyorum sana, yad ellerde kötülerle bir olup vurma bana.
Simsiyah bir geceyi sarıp boynuma, başkalarını mı aldın koynuna.
Bu aşkın vebalini de üstlenirim.
Aşk olmuş yeminim.

Anlayamazsın ki nasıl sevdiğimi,
sevdanın en son hali öylece duruyor sinede.
Beni aşk sölenlerinde kurban olarak seçtin.
Kurban ediliş anımda en güzel şarabı mutlulukla içtin.
Ne yaparsan yap ölmeyecek bu sevda.
İlk anlarımızı hatırlıyorumda, hani hiç birmeyecekti bu aşk güya.

Aşk denilen her şeyi elimin tersiyle itiyorum.
Sadece ben, eski günler ile avunuyorum.
Seni benden uzak bir yere koyup, sadece mavi gözlerindeki güzelliği yerde ve gökte arıyorum.