Sensizlik Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Dün gece sensizlikle boğuştum yine
Sabahlara kadar,
Bir devle bir cücenin boğuşması gibiydi,
Gözlerim yaş içinde kaldı, yüreğim kan,
Feryatlarım vurup vurup yankılandı
Duvarlardan.

Çelikten bir pençe gibi çökmüştü sensizlik
Gırtlağıma,
Elime-ayağıma paslı zincirler vurulup durdu
Güneş doğana kadar,
Ne aşa-ekmeğe uzanabildim,
Ne uykuya,
İnsan sensiz ne çabuk düşüveriyormuş
Kaygıya.

Dün gece sensizlikle boğuştum
Sabahlara kadar,
Karanlıkta ocak dumanı gibi tüttü yüreğim,
Seni içimden çıkarıp avuçlarına aldı ellerim
Ve ben bütün umudumu kestim
Bir güzel geçecek geceden,
Anladım ki bir sen kurtarırsın zincirden kollarımı
Ve ellerimi kelepçeden.

(BİR ŞARKI SÖYLE BANA İsimli Serbest Şiirler 'inden > 51-52/100)