Sensizlik Şiiri - Tuncay Akgöl

Gecenin karanlığı sarar bedeni
Her bir adımda bir hüzün çalar kapımı
Sensizliğin verdiği acı aştıkça bedeni
Vücut taşımaz artık bu yükü
Kalp der bırak, bırak artık beni

Artık her sözde bir efkar var
Soluduğum her havadaysa ayrı bir sessizlik
Sana açılan kapılarım karanlık
Ve sana karşı duran sevdam soluksuz
Sensizken atan kalbim, artık daha da sessiz

Yalnızlığımı anlatamıyorum artık kimseye
Nasıl, nasıl anlatılabilirdi sensizlik
Gördüğüm ve görebildiğim tüm yüzler artık sana benziyor
Ve sesinden tanıyorum artık sensizliği
Her şeyi kaldırırdı bu beden bir tek sensizliği, kaldıramadı