Sensizlik Şiiri - Nurettin Karadağ

bu gönülü sensizken kor ateşe dağladım
uykularımı bölen hayalinle ağladım
hasret zirvelerinde,umut beldelerinde
seni bana getiren sebepleri aradım

sanmaki sensizliğin sırrına erebildim
her gün bitiminde içimden bir şeyverdim
özlemle geçen yıllar,hazanı öğrettide
ne bu gönül uslandı,ne ben haddimi bildim

benden giderken meğer,sen ömrümü almışsın
sonu mecul aleme,tek başına dalmışsın
yanarken aşk oduna,çıplak kalmış yüreğim
sanmaki bu gönülde,bir hatıra kalmışsın

ardından bir gül gibi,boyun büküp solarken
ellerim istemeden saçlarımı yolarken
isyanım kızgın volkan,beni yakar kavurur
sensizliğin çilesi,yüreğime dolarken

ismini hecelemekten,yoruldu bu dudaklar
benide alsın gülüm,seni alan topraklar
boğazımda hıkırık düğümlenir ağlarım
hazanda dökülürken kuruyan son yapraklar