Sensizlik Şiiri - Savaş Barha

Hava neden mi karanlık?
Gelmedin ki güneş doğsun.
Sensizliğe isyan edercesine
kalbim gibi kararmış şehirler.

Kuşlar neden mi ötmüyor?
“O yoksa bizde yokuz.” deyip göçtüler.
Direnemedim, durduramadım.
Ne dediysem yaranamadım.
Sensizliği kabul etmediler.

Çocuklar neden mi gülmüyor?
Çünkü sen çocukların başını okşardın.
Sen olmayınca kimse onların başını okşamıyor.
Sen olmayınca ben onları mutlu edemiyorum.
Sensizken çocuklar mutlu olmuyor.

Çiçekler soldu,
ağaçlar meyvesiz,
rüzgâr esmeyi bıraktı.

Her yer virane, herkes yabancı,
her şey üstüme üstüme geliyor.

Sen gelmeyince herkes bana küstü.
Gelmeyişini bana yordular.
Kabahatli benmişim gibi
dışladılar, surat astılar, sırt çevirdiler.

Sanki ben seni hiç sevmemişim gibi
taşlıyorlar umudumu.
Sanki biz birbirimize inanmamışız gibi
recm ediyorlar sevdamızı.

Gel.
Gel ey bahar kokulum, gel!
Gel de çorak ömrüm yeşillensin.
Umutlarım filizlensin,
avuçlarım yanaklarına kavuşsun.

Gözlerim, gözlerine hasret.
Kalbim, kalbim seni özlüyor.

Gözlerimin cezası bitmedi mi?
Sensizliği gördüğü yetmedi mi?
Cennettin gizli kapısı değil miydi gülüşün?

Gülüşünü görememek ne zordur, bir bilsen.