Sensizlik Şiiri - Osman Onuktav

SENSİZLİK

Vurgun yemiş bu şehrin güz düşmüş sokağında
Yüreğim yaprak yaprak dökülürken yoktun sen!
Umutlarım buz tutar ağustos sıcağında
Usumda ki duygular sökülürken yoktun sen!

Tüm hislerimi gömdüm sessizlik oldu azap
Hayallerim düşlerim her gün verdi ıstırap
Aşk şarabı içtikçe sızıp da kaldım harap
Boş kadehlere boynum bükülürken yoktun sen!

Her şafağın kızılı vurur gönül yarama
Çözülür uzuvlarım, kalp der artık arama
Gün batımı bulutta siluetin var ama
Gözlerim inzivaya çekilirken yoktun sen!

Kafkasi