Sensizlik Şiiri - Mehmet Yılmaz

Sensizlik artık sonu olmayan bir gökyüzü gibi
Seninle olmadığım zaman yıldızım tek tek dökülüyor sanki
şimdi avuclarımda sakladım seni ve sevgini
Elbet bitecek bu hasret ama yıLdızım hala yüreğimde gizlii...
Çünkü sensizdim sen yoktun
Yokluğun o kadar acı o kadar soguktu ki,
Sensizlikten adeta üşüyordum
Elim buz gibi...
dudaklarım kup kuru susuz kaldım bir nevi
bedenimde bir titreme aldı başını gidiyor
Her sey tersine gidiyor sanki!
Çünkü senin özlemin yakıyor beni...
Çünkü sensizim...sensizliğin içinde kaybolmuşum...
Aldırmıyorum bazen gececek belki bu hasret bu özlem..
ama yapamıyorum be gülüm kenetlenmişim sana
Ayrı kalamyıyorum senden...alışamıyorum yokluğuna
Anla beni bitanem sensiz yapamıyorum...
Utanıyorum şimdi yalnızlığımdan
Çünkü o kazandı seni yalnızım sensizim
Öldür artık içimde saplanan sesizliği ve yalnızlığı...
Dön gel bırak bir yana her şeyi....
Sensizliğin acısını sök içimden....
(09/02/2004)