Yalnızlık Şiiri - Cevdet Altay

Fırtınalı bir günde sensizliğin
kıyısında yürüyorum
her adım atışımda
bastığım yer ayağımın
altından kaçıyor

fırtınalar her şeyimi
alıp götürüyor sanki

güneşimi kapkara
bulutlar saklıyor
zifiri karanlıklar
yıldızlarıma göz dikmiş
belki onları da
alacaklar elimden

gecelerim mehtabımızı
saklamış
yansımıyor yakamozu
artık kıyısında
yürüdüğümüz göletimize

etrafımda bir allhın
kulunu göremiyorum
bir tek gölgem var
usulca ve sessizce
takip ediyor beni
vefalı vefalı

işte o zaman gerçekler
birer hançer gibi saplanıyor
göğsüme göğsüme
ben yalnızım
ben yalnızım diyorum
içimden bir umut daha
kopararak