Sensizlik Şiiri - Mahmut Esad Durmuş

Sensizliğin şarkısını fısıldadım dağlara
Görülmemiş bir ah ile vaveyla ettiler
Arzı bir zelzele sardı, kimsesizlik kokan
Yıldızlar gecelere küsüp veda ettiler
Kalabalık şehirler yalnızlıktan yakındı
Coğrafyan kainattan uzak kaldı, sakındı

Ben varlığımı sorguladım
Varlığınla ehemmiyet kazanan
Ve bir köprü diledim
Asırlardan asırlara uzanan

Yalınayak bir seyyahtı hislerim
Sensizliğin mateminde kavrulan
Ve bir ab-ı hayata vurulan

Bulutlarla aynı hüznü soludum
İnciler üfledik buruk çehrelere
Ağıtlarım gökyüzünü galeyana getirdi
Şimşekler aciz kaldı, bir kenara çekildi
Yıldırımlar türedi gecenin kasvetinden
Suçlayamam garibi, yanmıştı hasretinden

Bir annenin düşlerinde gezindim
Yuvasında yapayalnız inleyen
Göğsündeki süt olmuştum, kesildim
Kundaktaki bir şehidi bekleyen

Yıkılmış mabedlerin dibindeki taştım ben
Zulümden kılıçların altındaki baştım ben
Çaresiz hükümdarın gözündeki yaştım ben

Kırılmış aynalara yansıdı suretim
Yetim kalmışlar anladı ahvalimi
Bilinmemiş lisanlarda bilindim ben

Gül-i hamranın soluşunu gördüm
Zalimlerin ellerinde mühür artık o renk
Koca çınarları toprağa gömdüm
Gölgesizlik gerçeğini bilerek

Şimdi bir davet bekliyorum ötelerden
Tekdüze yapılar daraltıyor ruhumu
Beşeri kapılar kapatıyor yolumu
Başıboşluk nizamından sıkıldım
Yönsüz akan nehirlerden sıkıldım
Bal görünen zehirlerden sıkıldım
Kalbim tatmin olmuyor düşlerden
Kabusvari bir yaşama sıkışan
Artık kevseri arıyor gözlerim
Ve her fırsatta sana koşuyor sözlerim
Beyaz gömleğimi sakladım o güne
En güzel mısralarımı sakladım
Yarım kalmış dualarımı sakladım

Ey Sevgili
Firakın pençesinden kurtar beni
Ey Sevgili
Zevalin hücresinden çıkar beni
Ey Sevgili
Zamanın sinesinden kopar beni