Sensizliğin yokluğu Sigaramın Dumanı gib ...

**Senin Yokluğun, Sigaramın Dumanı Gibi**

Kaç zaman geçti, gidişinin ardından bilmiyorum,
Fakat dinmeyen sancın hâlâ dün gibi canlı,
Her solukta, her nefes alışımda içime dolduruyorum seni.
Avuçlarımda yalnızca bir avuç kül kaldı,
İçimde tükenmişliğin kül rengi boşluğu,
Sen de beni bir sigara gibi tükettin,
Her nefesinle biraz daha erittin, be adam.

Günler geçtikçe, yavaş yavaş erittin,
Sezdirmeden, adım adım bitirdin beni.
Dumanla karıştı içimdeki yangın,
Aşkınla beni kül edip rüzgara savurdun.

Ellerimde sadece son nefesin izi duruyor,
İçimde tükenmişliğin soğuk tonları,
Her nefesle biraz daha kayboldum,
Sigaramın dumanı gibi hayallerini çektim içime.
Her nefes yakıcı, her yudum zehirli,
Sigara nasıl ciğerimi yaktıysa,
Sen de öyle eritip yok ettin beni, be adam.

Şimdi yarattığın yara taptaze,
Her nefesle seni hatırlatıyor,
Ve her solukta daha da büyüyor acın.
Ben seni duman gibi içime çekerken,
Sen de beni her nefeste biraz daha tükettin.

Acılarım dumana dönüştü, kalbimdeki ateşi sen harladın.
Şimdi ellerimde sadece külleri var,
Yokluğunda kül gibi savruldum rüzgâra,
Aynı sancıyla ben yine yanıyorum,
Her solukta biraz daha eriyorum,
Sigara nasıl yaktıysa içimi,
Sen de öyle parçaladın beni.

Her nefeste sen, her nefesin yangın,
Sevdan o kadar ağır geldi ki,
Taşıyamadım, her geçen gün biraz daha tükendim,
Tıpkı sigaram gibi, her nefesimde biraz daha silindim.

Yordun beni, içimdeki yangınla,
Delirmenin eşiğindeyim, gülüşüm sahte, içim kan ağlıyor.
Ben kendi içimde kaybolmuş bir gölgem,
Hissiz, sessiz, bir boşluğun içinde solup gidiyorum.

Duman gibi içimde tüterken,
Sen de yavaş yavaş yok ettin beni.
Her solukta, her nefeste biraz daha eksildim,
Bir kül gibi savruldum rüzgarına, be adam.

Sende yan, be adam, beni yaktığın gibi,
Sende kavrul şimdi, her solukta.
Çünkü bu aşktan geriye kalan,
Sadece seninle yanmış bir ömür, kül olmuş bir ben.