Sensizliğin yangını sardı tenimi

Sensizliğin yangını sardı tenimi…

İçimde yıllara harman olmuş duygularım var.
Oysa hep yüreğim kanat takar uçardı tenimden.
Gökyüzüne sarılırcasına mavi olurdum sonsuzda
Umutların dokunuşuyla canlanırdım boşlukta.

Bir efendi gibi mağrur bakışla hayatı selamlardım.
Dimdiktim, eğilmez bükülmezdim, rüzgâr sokulsa dahi.
Sevgime soluk, hayata heyecan oldum her zaman.
Aşkın dört mevsimini tek güne sığdırır bu ömrü yaşardım.

Yemyeşil orman olurdum bazen kaybolurdum bir solukta.
Gelincik toplardı ellerim, gözlerimde heyecan vardı.
Çam kokan yamaçları adımladığım patikalarda durur.
Zamanı tutarak yaşamı koklardım ciğerlerime kadar.

Bazen deniz olurdum yayılan yosun kokularına saklanır.
Ve hatta sahile vuran köpüklere dokunurdu ayaklarım.
Yüreğim sevgi doluydu, severdim gözlerimdeki aşkı.
Sensizliğin yangını sardı tenimi ama yakamadı.

Oktay ÇEKAL
13.11.2014-23.46