Sensizliğin Türküsü Şiiri - İbrahim Baykurt

Her zaman gönlümün en has telini,
Titreterek geçen mevsimler gibi,
Duyarım ürperip seher yelini,
Sensize alışmak imkânsız gibi.

Ne çok sevdiğimi anlatamadım,
Garipliği hâla atlatamadım,
Derdimi kimseyle paylaşamadım,
Suları çekilmiş bir dere gibi.

Çatlamış toprağın suya hasreti,
Bulutlar dökmeden bitmez rahmeti,
İnsan bir kez olsa yaşar gurbeti,
Sevdiğine aşık divane gibi.

Elimi uzattım tutarsın sandım,
Kavuştur diye Allah’a yalvardım,
Sonra kirpiklerden yaşları saldım,
Durmadan ağladım çocuklar gibi.

İnan hiç bitmiyor gönlümün yası,
Sendin bahçemdeki güllerin hası,
Yiğidin başından gitmez sevdası,
Çöle düşmüş garip Mecnun’lar gibi.

Türkülerde çokçasına sen vardın,
Bırak ardımızdan destan yazılsın
İster yürek yansın, ister yanmasın,
Göyünüp de tutuşmamış dal gibi.