Sensizliğin Sessiz Sokaklarında

Sensizliğin, sessiz sokaklarında tek başınayım.
Gözlerim, ufuk çizgisinde kalmış gibi.
Uzaktan geçiyor, gözyaşı dolu bulutlar.
Bir de hafif bir rüzgar, kokunu getiriyor bana.
O zaman, duygu seli basıyor, birden kalbimi.
Hiç bir şeye müdahale edemiyorum inan.
Her yeri basıyor hayallerin, elimde değil.
Hayatın balçık çamurlarına saplanıyorum.
Elimden tutan yok.
Tek basınayım, moloz yığınları arasında.
Ne sesimi duyan var, nede kalbimi.
Oysa, doktorlar değildir sadece, kalbi dinleyen.
Her seven de, duyar bu atışları.
Yeter ki,sevmeyi sevilenle sevdiği sürece.