Sensizliğin Sesi Şiiri - Mustafa Keleş

Bir anı yaktım bu gece
Duman duman çektim içime hayalini
Duvarlarını dinledim odaların
Kapattım ışıklarını büsbütün
Perdelerini çektim sükutumun.
Sana dair ne varsa serip yüreğime
Seni ağladım bir türküyle, sensizce...

Yokluğun kaçtı yüreğime
Tuzlu yaralarım uyandı uykudan
Yanaklarımdan süzülüp
İzler bıraktı, çaresizce...
Sahi sevgili,
Sen hiç hissettin mi
Ve duydun mu sensizliğin sesini?

Ardında hüzünler bırakıp
"Gidiyorum senden! "dedin.
Ve azat ettin adımlarını
Şimdi gidişini izliyorum
Oluk oluk sensizlik doluyor gözlerime
Adın yankılanıyor her hücremde
Ve ben d/üşüyorum uçurumlarda öylece

Şehirler yitiyor güncemde,
Tepeler kayboluyor
Duraklar, insanlar bir bir siliniyor
Ve soluyor mor menekşeler...
"Git! "diyorum içimden
"Bensizliğin açık olsun sevgili
Git gidebildiğin kadar
Yüreğimin dibine kadar yolun var..! "