Sensizliğin Seni Şiiri - Musa Sekmen

Bu sensizliğe mahkum olan benliğim
Yokluğunu kusuyor gittiğinden beri arkandan
Kalbim sevgiye aç bir o kadar da iştahsız
Canı sen çekiyor ama artık sen ona imkansız

Sen mi benden gitmedin
Ben mi senden gidemiyorum bilmiyorum
Yokluğunun kokusu sinmiş hayatıma
Her gün sensizliğin kenarında uyanıyorum
Senden sonra doğan güneşi hiç üzerime alınmadım
İlk ışığında bana tahsil ettiğin karanlıkta batırdım
Şimdi karanlık şehirlerde,
Olmadığını bile bile seni arıyorum

Tanımadığım sokaklara anlatıyorum eşgalini
Ben gibi herkes bihaber aldığın nefesten
Verdiğim nefeste rüzgara haykırıyorum içimdeki sen isteğini
Kim bilir belki duyarsın içini ürperten bir esintiden

Ne sana gelebiliyorum
Ne de senden gidebiliyorum
Geceleri yokluğunun koynunda seninle uyuyorum
Seni sana anlatıp kendimle dertleşiyorum
Bir yalnızlık fırınında
Piştikçe sen kokuyorum