Sensizliğin Senfonisi Şiiri - Onur Aygen

Sevmiştim…
Küçücüktüm daha.
Yaşıtlarım top oynarken,
Aklımda hep sen vardın,
Seni gördüğümde,
Hırsız polis oyunu oynardım,
Kendimce…
Yanımdaydın,
Ama korktuğum oldu.
Sende her sevilen gibi,
Uzak kaldın sevmediğine,
Kendi seçimindi bu,
Saygı duyuyordum,
Ama sevgimin perili ev misali,
Yalnızlıkla arkadaşlığı,
Beni bitirdi.
Sonrası herkes için aynı,
Sen kaçtın ben kovaladım.
Şimdi bende yalnızlar kafesinde soluklanıyorum.
Ne çay var ne kahve,
Sadece ölüm sessizliği,
Sanki ölecekmişim gibi…
Mavi gözlerin ışıktı bana,
Hep başka gözlere nazire yapsa da,
Bütün aşk şarkıları,
Alır götürür beni yaşayamadıklarıma…
Dün gibi hala,
Oysa sekiz yıl geçmiş,
Sensiz soğuk nefesimde,
Çaresiz bir beyin,
Ve yenik bir ruh kaldı,
Senden bana…
Ağlamak hiçbir şey artık,
Yemek yemek gibi günde üç öğün,
Gözyaşı adım yalnızlık soyadım oldu,
Nüfus kâğıtım da değişmeyen…
Ben her an senin iken,
Sana bir saniye gelemedim,
Dillere destan bir aşktı bendeki,
Hiç yaşanamayan…
Sanki bütün Samanyolu engel senden bana.
Yıkılmaz kale olan kalbinin,
Fethi çok zor benim için,
Sen bütün nefretin ile korurken…
Sana verebileceğim tek şey,
Kalbimin en manzaralı yeri,
Bir de bu yıkılmış ruhumun,
Sözcüksel tarifi olan,
Yıkık şiirim…