Sensizliğin Seceresi Şiiri - Döndü Dülger

SENSİZLİĞİN SECERESİ
Birde sen iki ateş ortasında bırakma beni.
Bilirsin sağlam duvarı kalmadı yüreğimin,
Bilirsin acının en koyusunda sesi kesildi ümitlerimin,
Birde yüreğinden koparıp,gamzelerime gömme beni.

Bilirsin ilkbahara hep hasret benim dallarım,
Bilirsin kuş konmaz, kervan geçmez bir vahayım.
Bilirsin iğne ucu kadar yer yok aydınlığa hep hazanım.
Birde uzağına koyup, yokluğunun güllesiyle yıkma beni.

Unutma divanenin ruhu zaten virandır.
Gün yüzüne hasrete, ışık kâr etmez âmâdır.
Umudu hasat edilmiş gönlün dili dünden bağlıdır.
Birde senden mahrum edip, gurbetinle Mecnuna çevirme beni...

Sensizliğin seceresini tutmaktan artık yoruldum,
Uçsuz bucaksız suskunluğun poyrazında savruldum.
Fani dünyada görünmezdim,derdin deryasında boğuldum.
Birde gönlünden ayırıp, sevdanın narına atma beni...
Döndü Dülger