Sensizliğin Rüzgarı

Sonbahar rüzgarları kadar sakindi gözlerim...
Sonsuzluğun perdesini kapattım üzerime,
Ağlamayı aşk belledim.
Son bir umuda sarılıpta, seni özlememeye çalışsamda,
Bir rüzgar kadar başı boşdu düşüncelerim.

Göremediğim gözlerin her gün saplanırken beynime,
Sensizliğe lanet edişim bile seni isteyen duaydı göğe yükselen.
Bulamayıp ellerini sensiz odamda, kaş çatışım bile aşktı sensiz hayata.
Önceleri birkaç damlayla yere düşen ayrılık kalbimde yanan kor oldukça,
Susuzluğum artıyordu dudaklarına.
Ve sen benden onca uzak diyarlarda beni sensizliğe attığın için,
Kış güneşi gibi sönüktü gözlerimin feri.
Ama her akan damlanın gözlerimde bıraktığı buğulu acıyı,
Senin tertemiz aşkına zincir yapıyordum
Sana bağlanıp ebedi ayrılığa götürmesin diye seni.
İncecik bir hayatın kalın duvarlarında
Gökyüzüne hasret geçirirken ömrümü
Ben hala seni kaderime yazıyordum.
Ve sana uzanan her duamı ulaştırsın diye Allah'a,
Sensizliğin rüzgarına savuruyordum...