Sensizliğin Mevsimi Şiiri - Serdar Yusuf

Sensizliğin Mevsimi

Kahvem soğuyor,
sen yoksun.
Saniyeler uzuyor,
yıllara karışıyor bekleyiş.

Bir buğday tanesi gibiyim,
kışın ortasında unutulmuş.
Yağmur vurdukça içim çatlıyor,
toprağıma düşemiyorum.

Durmuş bir saatin içinde
dönüyor duygularım,
aynı noktada,
aynı sessizlikte.

Ağlasam,
her yer hüzün kokuyor.
Sevgin solmasın diye
kendimi biraz yakıyorum.

Farklı bir dilde konuşuyor içim,
farklı bir mevsimde yaşıyorum seni.
Sesin yankı,
acın umut.
Ve ben —
yaşanması gereken ne varsa
seni yaşadıkça yaşayacağım.