Bekleyen Şiiri - Mehmet Şirin Kurhan

Özlemin rüzgârı vuruyor bu gece yüzüme,
Sessiz bir hüzün çökmüş sokağın gürültüsüne.
Pencere buğusunda şeklin, bir hayalin izi,
Yalnızlığımın dili olmuş sigaramın dumanı gibi.
Sanki kalbim senden kalan bir yankı gibi…

Zaman durmuş gibi sensizliğin kıyısında,
Dakikalar ağır, geceler uzun, sabır yorgun.
Bir parça ışık bile senin adını fısıldıyor,
Gökyüzü bile sensizliğin tonuna bürünmüş bugün.
Gözlerim uzaklarda, ama gönlüm hep senin yanında.

Lambanın solgun ışığında hatıralar yanıyor,
Bir gülüşün bile kalbime yetermiş meğer.
Sessizlik büyüyor, içimde yankılanan sen,
Dumanın halkasında kaybolan eski bir “biz.”
Şiirler bile senin adını anmadan bitmiyor artık.

Ellerim titriyor, sanki rüzgârda bir yaprak,
Sensizliğin soğuğu vurmuş yüreğimin duvarına.
Bir zamanlar “biz”dik, şimdi sadece “ben” var,
Bir anı, bir nefes, bir düş kadar uzağındayım.
Ama hâlâ içimde sıcak bir izsin — silinmeyen.

Maviye döner gecenin karası, sen aklımdasın,
Her yıldız bir anı, her nefes bir hatıradır.
Gözlerimde tüten bir şehir, bir rüya, bir sen.
Zaman bile geçmez, özlemin bu kadar derinken.
Ve ben, hâlâ aynı pencerede seni bekleyenim...