Sensizliğin Kahroluşu Şiiri - İlhan Keskin

İçim, sukuta düşme vaktinde geçmişe dair.
Yalnızlıklara meyleder oldu gönlüm, kimsesizcesine.
Tek yarenim anılar kalmış meylettiğim, iyisiyle kötüsüyle.
Eski muhabbetlerin özlemi çöktü, bahtımın ta orta yerine.
Gözyaşlarım sular seller oluyor, anılarda ki dostları özlüyorum.
Varlık içinde iken, yalnız kalışım başlıyor, kimsesizliğe düşüyorum.
Yalnızlığımı yanıma alıyorum, karanlığında dolaşıyorum İstanbul'un
Sokaklarında dolaşıyorum eski anıların,senli zamanları anımsıyorum
Gecelerimin uykusuzluğu aklıma düşüyor, kahırlarım depreşiyor
Ayaza çalıyor sensizliklerim, tirtir titreyip yokluğundan dolayı üşüyorum
Aklıma geliyor verdiğim emekler, boşa geçen onca yıllar ve kahroluyorum
Sensizliği kader yapıyorsun alnıma, vebalime aldırmadan yok oluyorsun
Özlemlere terk ediyorsun benliğimi, vuslatın hayallerine kapılıyorum
Beklemelerle besleniyor içim, ümide sarılıyorum yol gözlüyor gözlerim
Çaresizlik benliğimi bir serap gibi sararken, usanmalar sabrımı boğazlıyor
Bütün ümitlerim tükenirken seninle ilgili ve ben hüzünlerim ile ölüyorum

01.04.2021
İLHAN KESKİN