Sensizliğin Kabusu Şiiri - Döndü Dülger

SENSİZLİĞİN KÂBUSU....
Sabaha gözlerimi açsam da,
Görebilsem de gökyüzünü,
Etrafım insanlarla çevrili olsa da,
Ben sensiz mahkum bir hayat yaşamayı öğrendim.
Sana açılan kırık bir camdan ibaret bütün yaşamım.
Sensiz göç eyledi süzülen kırlangıçlar,
Sensiz güneşe rağmen karla kaplandı toprağım.
Bunca sesin içinde tek bir fısıltı duymuyor,
Kalbim atıyor ama hissetmiyorum.
Ben sensiz bu canı taşıyor saymamayı da öğrendim.
Gökyüzüm ağlıyor,
Gözlerim baksa da görmüyor,
Ruhum kangren oldu susuyor.
Yokluğunda nefes alırken soluksuz kalmayı,
Bakarken kör olmayı,
Ben sensiz tenden vazgeçmeyi de öğrendim.
Ben sensiz nasıl ölünür defalarca öğrendim...
Döndü Dülger