Sensizliğin İçinden Şiiri - Fatih Kaya 6

Geceler susuyor yine, yıldızlar eksik,
Ay yüzünü çevirmiş, kalbimse biçimsiz.
Bir zamanlar umutla çarpan o yürek,
Şimdi her atışında seni özler sessiz…

Rüzgar adını fısıldıyor taşlara,
Kimi zaman bir duvarda, kimi zaman boşlara.
Kendimle konuşuyorum, sanki sen varmışsın,
Bir hayalmiş meğer, gözümde yaşlarla…

Sözlerin düşer gibi eski bir deftere,
Her harfinde ben, her cümlede sen gizli.
Bir fotoğrafın var solmuş bir köşede,
Bakınca içim titrer, zaman bile serseri…

Kimse bilmez içimdeki o yangını,
Bir gülüşünle başlar, yokluğunla sönmez.
Kimi sevmişsem ben, yüzünde seni aradım,
Gidenler çok oldu, ama sen… sen hiç gitmedin aslında.

Bir çay demliyorum usulca kendime,
İki kişilik alışkanlık bu, eksik kalan bardağına…
Bir umut serpiyorum içine, belki gelirsin diye,
Ama yok… rüzgar bile senden haber getirmez olmuş bana.

Yazıyorum, silmiyorum, yazdıkça acıyor,
Gözlerim değil, en çok kalbim ağlıyor.
Bir şarkı çalıyor, bizim gibi yarım,
Sözleri sensizliğe, ezgisi hatıra dokunuyor.

"Unuturum" demiştim kendime yıllar önce,
Ama her şey seni hatırlatıyor, neye baksam…
Bir banka otursam, yanım boş kalıyor,
Sokaklar senin ayak sesinle yankılanıyor hâlâ.

Ben seni zamanla değil, dualarla bekledim,
Görmediğin mektuplarla, susarak söyledim.
Bir adın var dudaklarımda mühürlü,
Bir de resmin var, kalbime ömürlü…

Ey kalbimin susmayan çığlığı,

Seninle geçmeyen bir zaman var içimde,
Adınla başlayıp adınla biten her gün gibi…
Belki gelmeyeceksin, belki duymayacaksın bu satırları…
Ama ben yine de yazıyorum.

Çünkü sevda, karşılık beklemek değilmiş dostum…

Elimde sadece seninle geçen güzel anlar,
Kalbimde hâlâ senin izlerin var.
Gittiysen bile, senli kalmış bende her şey.
Ve ben, hep oradayım…
İlk “merhaba”nın olduğu yerde.
Seni hep sevdim.
Bir kalbin en sessiz köşesinden…