Sensizliğin Hüznü Şiiri - İbrahim Kaçıran

Sen gidince…
Bir derin korku düşer ruhuma,
Duvarlar seslenince…
Karanlık oyun oynar aklımla,
Gölgeler dans edince …
Boynum bükülür ,
Kimsesizliğin kollarında.
Alışamadım…
Hiçbir zaman sensizliğe,
Şimdi sensizlik dolaşıyor,
Çıkıp gittiğin bu evde.
Geceme sarkan kâbuslar,
Rüzgâr esse hüzünlendirir.
Ruhuma kurşun gibi sıkılır!
Terk edilmiş kent kadar yalnızlığım,
Ve bir çınar gibi yorgun bedenim,
Erguvan gibi çırpınır,
Uyku tutmaz gözlerimi.
Defalarca karanlığa dirilirim…
Ve nihayet esrarı çözülür gecenin,
Gözlerim aydınlığa açılır.
Gece yüzlü hüzünler son bulur.
Sana dair tüm düşler duvara vurur.
Sevdam kabuk bağlayınca,
Gecenin ihanetine inat,
Yüreğim güneş toplar,
Güne başlayınca…

İbrahim Kaçıran 2008