Sensizliğin Hikayesi Şiiri - Mecit Ulusoy

Hasretin ölüm derdim hep
Meğer
Ölümden de acıymış
Eğer ölseydim bir gün
Bir defaya mahsus
Ama hasretinde
Her gün bin defa
Baştan ölmek varmış

Öyle bir durum aldı ki yaşamım
Yemiyor içmiyor
Dolaşıyorum
Bazen anılara bir batıyorum
Günlerce çırpınıyorum
Çırpınıyor ama kurtulamıyorum

İçli dışlı olduk sokaklarla
Sokağınızdaki kaldırımlarla
Sokak lambası var ya hani
O karşınızdaki
Dört yolun sağındaki
Nedense bazı geceler yanmıyor
İşte güzelim
O zamanlar bilir misin
Bu kalbim hasretine dayanmıyor

Geçen gece
Sigaramı içerken
Bir köpek yanaştı yanıma
Sessizce gelip uzandı
Sokak lambasının altına
O günden beri ayrılmıyor benden
Herhalde korkuyor olmalı
Bir gün yalnız ölmekten

Bu gün
Yeni bir bekçi geldi sokağa
Kaba bir adama benziyor
Zaten hoşlanmadım tipinden
Dünyayı o yaratmış gibi
Böbürlenerek geziyor

Yeniden uğursuzluk çöktü
Herhalde üstümüze
İki gecedir uğramaz oldu
Dost köpeğim meskenimize
Doğrusu çok meraklanıyorum
O kadar alışmışım ki
İçten içe yanıyorum

Dün gece
Yeni gelen bekçi geldi yanıma
İlk defa konuştuk
Artık beni burada görmek istemiyor
Korkma
Kaldırım eskimez dedim
Ters ters bakıp
Burada her şey benden sorulur diyor

Bir kaç gündür
Çocuk bahçesinin bulunduğu
Parkta kalıyorum
Henüz alışamadım ya
Yerimi yadırgıyorum
Bir sıkıntıdır başlıyor geceyle
Ne yapacağımı bilemiyorum

Günlerden sonra
Dün akşam balkonda gördüm seni
Elimde bir demlik vardı
Çöpe döküyordun demlikteki çayı
Yine örmemiştin sarı saçlarını
Ve
Bir ara bana doğru baktın
Herhalde çok değişmişim
Tanıyamadın

O mutlu akşamdan sonra
Bu gecede
Köpeğim döndü
Ama ayağı aksıyordu
Ben ayağını sararken
Zavallı inceden ince bir ses çıkartıyor
Belki de ağlıyordu

Köpeğin adını
Hasret koydum
Ona ne zaman Hasret desem
İçerimde bir volkan patlıyor
Delice seni özlüyor
Delice seni seviyorum
Hemen hemen tüm gecelerde
Bölük pörçük uykularda
Bu sokaklarda beraber oluyoruz
Sabahlara kadar dolaşıyoruz