Sensizligin Gözyaslari Şiiri - Tutku Bakay

Sensizligin Gozyaslari

Her gecenin gunduzle sevistigi anda
Kuslarin civiltilar icinde uyanirim
Ay, Gunes’e el sallayip ayrilirken
Gozlerim kitlenir gokyuzune
Bulutlara uzun uzun dalarken
Kokunu derin derin icime cekerim.
Sende, Ay ile beraber gittiginde
Soguk bir ter bosalir ensemden, ayak uclarima.
Hep uyurken kollarimi acipta yatarim.
Belki gelipte koynuma girersin diye.
Uyudugumda bana sarilip
Saclarimla oynarken “ sercem “ dersin diye
Sabah oldugunda bakarim heyecanla kollarima
Her sabah gibi yine yoksun yanimda
O yuzden gozu yasli dirilim mezarimdan
O yuzden tum gun hasret acisini batirir kalbime
Kurtulus savasi gibi icim icimi yer
Bombalar misali patlayan sozler
Ayriliktan dogan nefertler
Bir bir hucum eder
Yuregimdeki susuz kalmis solmus gullere
Ellerin yakar bedenimdeki sensizligin gozyaslarini
Hani, beni yerden yere carpan sensiz gunler.