Sensizliğin Gözyaşları Şiiri - İlyas İnan

Yürekleri ağlatan bir feryatla başladı ömür,
Kimsesiz, garip ve çaresizce büyüdü gözlerimde,
Bir şeyler arar gibi ya da arıyormuş gibi yaparak,
Sevdaymış, özlemmiş, aşkmış çok uzak kalarak.

Yağmurları yağdırdı, karları eritti hazan gönlümde
Sevdalı olduğum sevgiymiş hasretimi bitiren şey,
Aldırmadım aslında, ne sevdaya ne de geçen zamana,
Bir tek seni sevdim ve yine bir tek seni özledim yüreğimde.

Özlem dağlarından hasret ovalarından sümbüller topladım sana,
Ayrılık çöllerinde, yalnızlık bozkırlarında gördüğüm seraplarda,
Sendin aslında ömrüme ömür, gönlüme gönül katan aşk,
Ya da tüm bunlar geçtiğim çöllerdeki serap misali gerçek.

Sevmeyi bile sende sevmiştim sensizliğe inat,
Buğulu camlara değil, kalbimin en acı yerine yazdım adını,
Özlemi özlerken, gözleri yolunu gözlerken tüketiyorum,
Gidişinin bir dönüşü elbet bir gün olacaktır diyerek.

Bazen öyle dalgalandım dalgalara boğdum kendimi,
Bazen de duruldum ki yollarına bakıp usulca bekledim,
Baharlar bitirdim, sensiz girdiğim yazların tadı yok,
Evet, inanıyorum mucizelere ama dönüşün mucize olmasın bana.