En yakınımdakilerin bile duyamadığı feryadımı; kilometrelerce uzaktaki bedeninle ve yüreğimin taa içindeki ruhunla sen duy sevgili.
Damlayken deniz oldun içimde. Kimi zaman dalgalandın coştun; yüreğimdeki sarp kayaları aşındırdın, kimi zaman duruldun, dindin; sessizliğin içinde sevgi haykırışlarını dinlettin. Kimi zaman kaynadın buhar oldun, bulut olup sağanak sağanak yağdın üzerime, kimi zamanda buz tuttun; hapsettin beni buzlarının altında; sırf baş başa kalmak adına.
Şimdi bu ikimize ait küçücük dünyamızı kaplayan sevgi denizinde; beni sensizliğin girdabına bırakma.
Sevgi adınaysa hırçınlığın; tut ellerimden. Ya sevgiyi yanına çek, ya da sevginle sende düş bu girdaba.
Sensizlikse bile; yaşanacak olan. Birlikte yaşayalım.
Mehmet Emin ERYAZGAN
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
