Sensizliğin Gecesi Şiiri - İsa Efe

Bu ilk gecem değil, senden ayrı geçen,
Artık alışmış olmalıydım ben bu ayrılığa.
Fakat olmuyor, alışamıyorum; alışamıyorum yalnızlığa.
Güneşin doğmayışı gibi bir şey sensizlik,
Baharın olmayışı.
Sabah buğusunda üşüyen bir kuş gibi,
Gecenin en sessiz anında kayan bir yıldız,
Dillerden düşmeyen hüzünlü bir şarkı gibi ayrılık.

Bir çiçeğin kendisidir, isminin ilk hecesi,
İçimde bir hüzün var, sensizliğin gecesi.

Ben şair değilim;
Amacım seni yazmak satırlara,
Dilime alıp seni dolamak sabaha kadar,
Bir papatya çiçeğinden taç yapmak sana,
Olmasan da yanımda saçlarına takmak,
Gözlerinden içmek bir pınarın en tatlı yanı gibi.
Sonra, sonra şarkılar söylesen bana,
Sevda üstüne, aşk üstüne,
Umut üstüne yazılmış en güzel şarkılar…

Yoksun ya yanımda bir acı, acıların nicesi;
Gözlerimden yaşlar sensizliğin gecesi.

Kördüğüm oldum senin sevdandan ben;
İki düğüm arası sen gönlüme dolanan.
Kalbimin rıhtımına demir atan gemilerin,
Ant içmiş ayrılmamak üzere bu limandan.
Seni içiyorum gecenin belirli saatlerinde,
Sırf sensizliğe inat seni düşünüyorum,
Ve senli günleri düşlüyorum.

Ben oldum, sokakların ve gecelerin bekçisi,
Gökte dolunay var, sensizliğin gecesi.

Yazılmış tüm şiirleri okumak isterdim sana.
Bir olsaydın yanımda,
Sevda adına söylenmiş sözlerin
Hepsini haykırmak isterdim.
Bir elimle sağdan, bir elimle soldan
Yıldızları koparırdım,
Seviyor, sevmiyor yapmak için.
Ve her seferinde sevgi yıldızını son koparırdım.

Doruklarım kar dolu, göremedim güneşi,
Kalemimde hasret var, sensizliğin gecesi.

Filizlenmiş umutlarım var, ikimiz için,
En saf, en temiz, kirlenmemiş duygularım var.
Sensizliğin girdabına soksa da bu karanlık,
Her anımda seni anacağıma yeminim var.

Bilmiyorum ne kadar sürer bu sensizlik bilmecesi?
Güneş umutlarıma doğar, sensizliğin gecesi.