Sensizliğin Ertesi Şiiri - Serap Köncü

Bugün günlerden sensizliğin ertesi…
Elimde bana bıraktığın bi’ ton yalnızlık…
Fotoğraflarımıza bakıyorum, gülüyoruz
Ne de güzel…
Sahi ne de güzel anılar biriktirmişiz
Gerçi sen gittiğinden beri pek bi’ buruk
Sol yanım pek bi’ hasret dolu kaldı,
Eskisi gibi gülemiyorum da artık…
Sonra bana verdiğin saat
Durmuş cancağızım…
Hani insan canını kaybedince durur dünya
Hani zaman durur sen ölürsün derlerdi ya
Doğruymuş can özüm doğruymuş…
Gerçi ben hep nefret etmişimdir zamandan
Ne de olsa zamansız geldin ömrüme
Ne de olsa zamansın yok oluş yaşadın ömrümde…
Ağırmış ayrılığın bedeli be cancağızım
Hani verirler bi’ çocuğun eline o çok istediği balonu
Çocuk sevinmiştir sanki dünyalar onun olmuşçasına
Sonra ansızın elinde patlar ya o sevinci, sevgisi…
Öyle şaşkın, öyle üzgün, öyle buruk işte şimdi içim…

Bugün günlerden sensizliğin ertesi…
Takvim yaprakları dökülüyor başımdan aşağı
Başım, gözüm; boş kalan ellerim, yüreğim
Kanıyor be cancağızım…
Ruhum acıyor, sızlıyor, buz kesiliyor
Bilmiyorsun sen nefesim kesiliyor…
Her geçen gün sensizliğe bi’ adım daha
Her geçen gün ölüme bi’ adım daha
Daha daha yaklaşıyorum…
Ama üzülme sen;
Bana bi’ şeyler olsa bile
Bundan gidişini sorumlu tutmayacağım
Hiçbir zaman seni eriyişlerimden
Ölümümden sorumlu tutmayacağım…
Üzülme iki gözüm, güzel sözlüm benim
Bak can-ı yürekten diyorum işte
Hakkımı helal ettim bütün gidişlerine
Gittiklerinle mutlu ol.
Ama bil ki cancağızım;
Ben her gün ağlıyorum, acı çekiyorum;
Gün be gün eriyorum, ölüyorum diye
Annemin hıçkırığı boğazına yapışıp
Gözlerinden bi’ damla yaş dökülürse
Bundan sen sorumlusun…
İşte o zaman ben;
Annemin hıçkırıklarını boğazına dolar
Gözyaşlarıyla da boğarım seni…