Sensizliğin Ertesi Şiiri - Süleyman Köse

üşüyorum...
üşümem sensizlik mevsiminde umarsız kalmamdan
sıtmaya tutulmuş can suretiyim
ve rüzgara kapılmış bir yaprak misali
dönüp savruluyorum
kendi ıssızlığımda
gittiğinde güzdü ben baharı özlüyorum
birde seni
birde nefesime değen sıcak nefesini
dokunuşlarındaki titreyişlerimi
bakışındaki tılsımı
hasretin sarmış dört yanımı
vakitli vakitsiz seni söyler dururken
yokluğunda ben sana susuyorum

susuyorum...
biliyorum çünki
seda vermez sesin sesime
çığlığımı sessizliğime gömüyorum
sessiz sessiz çığlıklar atıyorum
ardından
yokluğunu yokluğuma katıyorum
yok oluyorum
kurumuş bir yaprak misali dalımda
vakitli vakitsiz esen bir kasım akşamının
şimal rüzgarlarında
yokluğunda ben titriyorum

titriyorum...
usul usul kanıma karışıyor
yokluğunun verdiği acı
her hücremi mesken tutmakta şimdi özlemin
dirhem dirhem tükeniyorum
bakışların gelip saplanıyor gözlerime
vakitli vakitsiz sel oluyor sevdam gözlerimde
yokluğunda ben hep ağlıyorum

ağlıyorum….
Yanaklarımdan akıyor sevdan
Ben silmeye kıyamıyorum
verip bütün senli düşlerimi geçmişe
sensiz yarınlarıma bakıp
vakitli vakitsiz toprağa dönüyorum
yokluğunda ben Ö L Ü Y O R U M…
G Ö R Ü Y O R M U S U N....
D U Y O Y O R M U SUN....
B İ L İ Y O R M U S U N...
yoksa sende herkes gibi
G Ü L Ü Y O R M U S U N.....