Sensizliğin Elleri Şiiri - Serkan Canbolat

Kasımın hışmından kaçan
Sabahıma kara çalan

Ey kar beyazı tenlim
Sen gittiğinden beri
Nicedir gözlerimden öpen
Yüreğime sen gibi dokunan yok

Karlı dağlara yaslamışken sırtımı
Ayazına tutuldum
Sözlerine vuruldum
Ve ne büyük mutluluk ki benimkisi
Yüreğinde son buldum...

Gittin,
Şimdi yoksun...
Sensizliğin acısında
Bembeyaz bir kar peydahlandı
Gönlüme
Buz tutan benliğim
Çözülmek için
Uğruna can vermeyi bekler...

Belki de ölümler gelir alır beni
Sensizliğin ellerinden
Kuytusuna sığınmış bir ben
Ve köşe bucak kaçan ölümden sen
Belli mi olur
Yine karşılaşırız yeniden
Dünya küçük derlerdi
Umut ediyorum ki
Yeterince küçüktür
Ve gönlüme bir kar fırtınası değil de
İlkbaharın bereket yağmurları yağdırsın...