Sensizligin çilesi Şiiri - Mahmut Sayın

Bu gönülü sensizken kor ateşe dağladım
Uykularımı bölen hayalinle ağladım
Hasret zirvelerinde umut beldelerinde
Sevgi rüzgarı ile esip seni aradım

Sanmaki sensizligin sırrına erebildim
Her günün bitiminde içimde birşey verdim
Özlemle geçen yıllar sensizligi ögretti
Ne bu gönül uslandı ne ben haddimi bildim

Giderken meger benden sen ömrümü almışsın
Sonu meçhul aleme tek başına dalmışsın
Yanarken aşk oduna hala böyle yüregim
Sanmaki bu gönülde bir hatıra kalmışsın

Ardından bir gül gibi boyun büküp solarken
Ellerim istemeden saçlarımı yolarken
İsyanım kızgın volkan olur beni kavurur
Sensizligin çilesi yüregime dolarken

İsmin hecelemekten yoruldu bu dudaklar
Benide alsın seni aldı ise topraklar
Bogazımda hıçkırık dügümlenir ağlarım
Hazanda dökülürken sarı sarı yapraklar