Sensizliğin Adı Bilinir

Sensizliğin yalnız adı bilinir
Kimse bilmez yangın yerini
Bir parça can kaça bölünür
Uzaklara dalıp giden gözleri herkes bilir
Kimse bilmez hüznün damlaya dönmüş halini
Buz kesmiş bir yüreğin solgun çiçeklerini
Vefasız ellerce nasıl yolunduğunu ben bilirim
Herşey doğal döngüsünde yürüyor
Dereler küçücük bedenleriyle sararken denizleri
Ben bir çift göz için mil çekilmiş kör umut besliyorum hala
Varlığın yoklukla sınandığı sokakta
Yol yorgunu ayaklarımdan dökülür hasretin ince sızısı