Sensizliğin Adı Şiiri - Tülay Önder

Yarsız bir gün daha geçti ömrümden
Ellerimde ellerinin sıcaklığını hissetmek gibi bir hayal
Gözlerimde gözlerinle konuşabilmek gibi bir umut vardı
Sana dokunabilmek kadar imkansızdı ölüm
Ve o zamanlar aşk daha icat edilmemişti
Yaşadığımız düş kırıklıklarını ve acıyı aşk zannediyorduk
Acılar büyüdükçe aşkımız da büyüyordu
Sen umarsız bir bakışla girdiğinde dünyama
Benim evcilleştiremediğim korkularım vardı hayata dair
Sevmeye dair utancım vardı sevilmeye dair
İçimi acıtan kanatan yaralarım vardı kimselere göstermediğim
Yalnızlığım vardı kendimle bile paylaşmadığım
Ve sen yoktun o zamanlar güneş yoktu içimi ısıtan
Geldiğinde anladım
Yüreğimden akan tek şeyin kan ve acı olmadığını
Yalnız kalmaktan korktum ilk kez
Ve içimi ısıtan güneşi gördüm gökyüzünün en güzel yerinde
Seni görebilmek diye bir umut yaptım kendime gözyaşlarımdan
Ve bu umutla bekledim sabahları
Sen kokan rüyların sonunda gelecek olan
Meydan okuyamadan yaşadım seni içimde hep
Ve her bulduğumda kaybetmekten delice korktum
Dallarına karlar yağdığında ve yüreğine vurduğunda ayaz
Sen üşüme diye baharları diledim tanrıdan
Bahar geldiğinde tüm güzelliğiyle birtanem
Sen yoktun
Hiç olmadın hiç yaşamadın bedenimde
Yüreğimden hiç akmadın kanımla birlikte
Güneş hiç doğmadı dünyama
Ve sen rüyalarla birlikte gelen umut
Gerçeğe hiç dokunamadan bedel oldun bu aşka